Łatwo nie jest, gdyż przyzwyczailiśmy się już do zapisywania w zeszycie zaległych „co łaska”, molestowania dzieci, obnoszenia się z bogactwem, przenoszenia do innych parafii czy potępiania homoseksualistów. Kiepskie to państwo, które pozwala na takie wynaturzenia i boi się podejmować decyzje, aby nie zrazić jakiejś tam części elektoratu. Ale jeszcze będzie wspaniale. Zmiany zachodzą powoli, ale dają nadzieję.

„Przez błękitne pola” to zbiór ośmiu krótkich opowiadań. Claire Keegan podejmuje różne tematy związane z irlandzką przeszłością i teraźniejszością: równouprawnienie kobiet, molestowanie seksualne, bierna agresja wobec znajomych i najbliższych, małżeństwa z rozsądku czy kierowanie własnym losem. Wszystkie historie umiejscowione są na wsi, nieopodal Klifów Moheru, gdzie czas się zatrzymał, a każdy zna każdego.

Keegan w swych opowiadaniach bazuje na niedopowiedzeniach, emocjach, rozproszonych informacjach i opisywaniu szarej codzienności. Autorka skupia się na trudnych relacjach i próbie złamania schematu, który przez setki lat wydawał się niemożliwy do zmiany. Za każdym bohaterem stoi trudna przeszłość. Ona swoje waży i ciąży, jednak jest coś oczyszczającego w próbach znalezienia rozwiązania lub zaakceptowania miejsca, w którym się jest. Tutaj więc nie ma prostych odpowiedzi, są tylko nikłe wskazówki i długi proces rozpracowywania znaczeń i motywów.

Keegan nie używa wielu słów. Droga do puenty jest wyboista, gdyż autorka nie chce pisać wprost. Wykładanie kawy na ławę zabija swobodną interpretację w literaturze. Zawsze myślałem, że w kinie można pokazać więcej subtelności, samymi gestami lub wyrazem twarzy, jednak „Przez błękitne pola” pełne są niuansów i elegancji, które sprawiają, że przez opowiadania się płynie. Lektura tych ośmiu krótkich historii dostarcza naprawdę wiele satysfakcji i przyjemności.

Autorka zwraca uwagę na to, jak przeszłość nam ciąży. Nie tylko dlatego, że czasy ciągle się zmieniają i próba znalezienia kompromisu pomiędzy pokoleniami jest trudna, żeby nie powiedzieć niemożliwa. W przeszłości ukryte jest wszystko to, co sprawia, że jesteśmy tacy, a nie inni. Keegan więc rozumie, że czasem chcemy od czegoś uciec, jednocześnie pragnąc tego z całego serca. Jesteśmy tylko ludźmi, więc szeroka gama sprzecznych uczuć jest dla nas czymś naturalnym.

Wielkim plusem prozy Keegan jest również jej uniwersalność. Wyłączając z opowiadań elementy wskazujące na wietrzną Irlandię, można śmiało powiedzieć, że znaleźliśmy się na polskiej wsi. Z całym wachlarzem ludzkich przywar i postaw, opartych na plotkowaniu, komentowaniu, wytykaniu i podśmiechiwaniu.

„Przez błękitne pola” to kolejny dowód na pisarski talent Keegan. Autorka wie, kiedy zmienić tempo, zagrać na czułej strunie czy chwycić za gardło. Człowiek to suma swoich doświadczeń, co też w tym zbiorze jest świetnie uchwycone. Szkoda tylko, że tak wiele negatywnych emocji dostarczają nam inni ludzie, przez co życie to ciągła walka i niepewność.

Michał Wnuk